Unuttukça Uyanıyordu

Gözyaşıyla başladı yağmurlar,
Bekle dediğin yerdeyim;
Acılar var yüzlerde yüzlerce,
Seç birini çek üstüne!

Otobüs beklerken paltosuna sarılır gibi,
Açlıktan midesi kavrulur gibi,
O en sevdiği anı anımsar gibi,
Hep üst üste geliyor dakikalar.

Kalemin ucunda ümit kaldı mı,
Yağmur gibi ağlarken kağıtta izler,
Kelimelerim morarıyor,
Seç bir yol kendine sessizce!

Çınar gibi heybetli,
Onun gibi savunmasız kalıyor;
Hareketsiz yere yaslanıyor ve
Oyuluyor, çöplük oluyor zaman...

Bir hayat var karşımda,
Sırılsıklamsam ansızın vuran dalgayla,
Bir son var karşımda,
Atlıyorsam bile bile suya...

Sararan bir yaprağın yüzünde gözyaşı,
Akan zamanda bir gonca gül,
Gece hiç böylesine kararmış mıydı,
Ya dün, gün nasıl da parlıyordu...

Sonra yağmur başladı; ıslak ve ağlak,
Çocukluğum gözlerimde canlandı,
Bulutlar var sonra ,
Siyaha doğru grilerce.

Eline para değince ışıldadı gözleri,
Ekmek çiğnedikçe silkelendi,
Saçlarında Kronos'un iplikleri,
Dante ne zaman öldü; bilemedi.

Dünya durdu, döndüm etrafımda,
Güneşim oldun, rüyam oldun,
Her şeyim oldun yetmedi,
Kabusum oldun...

Otobüs tıklım tıklım,
Kaldırımlar yok, yerinde çamurlar,
Sessizleştim, kör ve sağırım artık,
Geceyi görmeden bildiğim yıldızları aradım.

Mermer damlayan musluğa sövüyor,
Ben yüzüme vuran kar tanelerine sövüyorum.
Yol uzuyor, uzadıkça beyazlıyor;
Masum, sade ve sessiz...

Ağaçlar beyazlıyor,
Biri rüzgarı sallıyor, karları seyreltiyor;
Buz tutan burnumda karanfil kokusu,
Gözlerimin önünde gülümsemen canlanıyor,

Çatırdayışını işitiyor musun sen de zamanın,
Göz yaşlarını tadıyor musun sen de toprağın,
Parmakların ucundan tutar karanlığı o zaman,
Ve bir ömür uzanır bilinmez yere.