Neden?

Günlerden bir gün; herhangi bir gün işte, sayılara, kalıplara sığdırmaya ne hacet, sığdırmam, sınırlandırmam... Hava soğuk muydu, sıcak mıydı hatırlamıyorum, neden bilmiyorum, unuttuğum parçalara takılmamalıyım, ama farkındayım unuttuğum bir hikayeyi anlatmaktayım... İnsan evladına bir lütuftur unutmak yetisi.
"Gel bakalım!"
"Sen kimsin?"
Böyle başlayan diyaloglara bayılıyorum, basit korku hikayeleri genelde böyle başlar, hala anlayamadılar, gerçek olmayan korku vermez, gerçeklerini yazmak da yürek ister... Onları hep unuturlar, hep... O satırlardan da hep çekinirler; yaktılar, yırttılar...
Bir anda bilgisayar ekranındaki yazılar silindi, bembeyaz oldu ekran, tüylerim diken diken hala... Buradalar, hissediyorum, lanet olasıcalar görünmüyorlar ama buradalar, bundan eminim...
"Demek yazmamı istemiyorsunuz?"
Bu cümleyi üç kere uğraşarak yazdım, klavye de kitlendi, ekran dondu... Konuşamıyorlar ya benimle, ucuz numaralarla sindirmeye, vazgeçirmeye çalışıyorlar;
"Ben bunlara tokum aslanım, sen daha beni çözememişsin!"
İnkar etmemek lazım yalnız olmadığımız gerçeğini, kimseye ders vermeye gelmedim ki sevmem zaten. Ben öğrenmeyi severim, bilgilerin zihnime dolmasını severim, yazmayı severim, anlaşılmak umrumda değil.
Bu paragrafa bile gerek yoktu ama olsun, şimdi gereksiz okur kitlesi eleğin geniş deliklerinden yuvarlandı, biz devam edelim, biz dedirtecek benden başkası var mı bilmesem de!
Yıllar gelip geçiyor, geride hiçbir şey kalmıyor, zamanla zaman bizi sindiriyor, ben çırpınıyorum, boşa kanat çırpıyorum, ama elden ne gelir ki? Hiç!
"Özendim derviş olmaya, hırka ile şalım da yok..." Bir de Müzeyyen Senar'dan olunca bu şarkıya doyum olmaz... Yazasım gelmiyor, dinliyorum...
Tamam, her şey boş... Ne yazmak gerek ne de nefes almak... Ama bir amaç olmalı, bir amaç uğruna yaşıyor olmalıyız. Sebepsizliğin eşiğinden sonuçsuzluğa sarılmak üzereyim... Hayatın anlamsızlığında kayboldum, her yerden "Neden?" diyor zihnim...